STOP

Ruim twee maanden geleden ging mijn lichtje, voor mij heel onverwacht, uit. Ik zakte letterlijk door mijn benen en kon geen stap meer verzetten. Ik snapte er helemaal niks van, want alles ging net zo goed. Een boek maken, workshops geven, samenwonen met de allerleukste man en veel toffe dingen ondernemen. Al pratende en denkende kwam ik erachter dat ik al heel lang vaak over mijn grenzen ging. Niet alleen op het gebied van werk, ook in mijn privéleven. Een grote verantwoordelijkheid voelen, na een lange dag toch nog even snel een bijzonder drie-gangen menu koken, want ik kan mensen die komen eten moeilijk teleurstellen, te veel plannen, te druk in mijn hoofd, te veel moeten. Het kon wat mij betreft ook echt niet anders. Ik moest toch mijn geld verdienen, leuke dingen doen én voor anderen zorgen.

Ik ontdekte dat het wel anders kon. Twee maanden lag ik vooral op de bank en kon ik nog geeneens in mijn e-mailbox kijken. Het leven ging echter gewoon door. De lieve mensen om mij  heen steunden me en ik had de tijd om uit te rusten.

Dat was niet makkelijk. Het gevoel van uitputting is confronterend. Mijn hoofd wilde al snel weer van alles ondernemen, maar ik werd constant teruggefloten door mijn lichaam. Zelfs een telefoontje of een wandeling was teveel. Al snel besefte ik me dat een burn-out ook iets positiefs is. Ervaren dat alles wat je normaal gesproken kunt doen een geschenk is en ervaren dat als je lichaam niet meer wil je gewoon vette pech hebt, al die leuke ideeën kunnen dan gewoon niet uitgevoerd worden. Het is écht zo: voor jezelf zorgen is het allerbelangrijkst.
Ik weet dat ik het nooit meer zo ver zal laten komen dat ik instort. Ik weet dat ik minder tijd digitaal wil doorbrengen, no matter what.

Ik ben er nog niet, maar heb weer zin om aan langzaamaan te beginnen met werken. Recepten ontwikkelen voor het boek, blogs schrijven, nadenken over de toekomst van Vegadutchie. Heerlijk!

Sjoerd en ik hebben de afgelopen twee weken doorgebracht op het goddelijke en nog onontdekte Kefalonië in Griekenland. Zwemmen in het azuurblauwe water, rondbrommeren naar verlaten strandjes en genieten van de smakelijkste tomaten en komkommer. Ik kan iedereen die rust zoekt deze fantastische bestemming aanraden. De Kefaloniërs zijn ook nog eens het vriendelijkste volk op aarde. Hieronder neem ik jullie mee op een kleine tour en morgen ga ik voor jullie aan de slag met Imam (gevulde aubergine), glutenvrij & vegan, voor de volgende blog.

Dank voor alle lieve reacties van jullie! En ik wil Marije, Sjoerd, Simone en Ilse bedanken voor het feit dat ze ervoor hebben gezorgd dat mijn blog doorliep. Jullie zijn de beste.

Tegen jullie wil ik nog zeggen: bewaak je grenzen. Je hoeft nooit zoveel te doen dat je jezelf overwerkt. Tijd is er écht genoeg, ook al voelt dat vaak niet zo. Plan je agenda niet helemaal vol, neem de tijd voor de dingen die je doet en besef dat de wereld doordraait. Ook als jij die belangrijke deadline niet haalt of te laat bent voor een afspraak. RELAX!